AMELİYAT SONRASI VE HASTANE GÜNLERİM

Herkese merhaba, ilk yazım ile bloğumun açılışını yapıyorum. Umarım bundan sonra bol bol hazırladığım yazılar ile burada olurum deyip daha fazla lafı uzatmadan yazıma başlıyorum.

Ameliyata girmeden önce çok heyecanlı değildim. Sanki 1 saat sonra kocaman bir ameliyata girecek olan ben değildim. Gönlümü bu ameliyatı olmaya karar verdiğim günden beri hep ferah tuttum. Kötü haberlere, yorumlara kulaklarımı tıkadım. Sadece her şeyin çok güzel olacağına inandım. En başından beri doktorlarıma hep çok güvendim. Zaten ameliyat günüde devamlı yanıma gelip beni rahatlattılar. Sabah 8 gibi hastaneye gittik. Hazırlıklar yapıldı. 11 gibi de ameliyata alınacağımı söylemeye geldiler. İşte o zaman biraz içim burkuldu.

Hemşire damar yolumu açmaya geldi. Ameliyat bilekliklerim takıldı. Ve beni ameliyathaneye indirdiler. Ailem beni aşağıya kadar uğurladı. Devamlı dua ediyordum. Gözlerim kapanana kadar hep dua ettim. Ama hala korkmuyordum. Her şeyin yolunda gideceğine inanmıştım. Ailemi kapının dışında bırakıp ameliyathaneye girdik. Az bir şey kalbimin hızlı atmaya başladığını anımsıyorum. Hemşireler devamlı benimle konuşuyorlardı. Herhalde beni rahatlatmak için... İşe de yarıyordu açıkçası.

Annem tembihlemişti, doktoruna söyle omuzlarını kapatsınlar diye. Anestezi doktoru geldi. İğne yapacağım ve hafifçe uykuya dalacaksın dedi. Ben hala omuzlarımın derdindeydim. Omuzlarımı kapatır mısınız dedim. Bunun neden bu kadar önemli olduğunu 2 gün sonra anlayacaktım… Böyle yorgan gibi sıcacık bir şey koydular omzuma. O sıcaklığı hissettikten sonra da uykuya dalmıştım.

Bu ameliyatın en güzel yanı ne biliyor musunuz? Yavaş yavaş uyumak ve gözlerinizi açtığınızda sanki 1 saniye geçmiş gibi hissetmeniz.

Bundan sonrası odada gözlerimi açana dek bende yok tabi. Ben direk odada uyandım. Ameliyattan çıktıktan sonra sizi aşağıda 2 saat kadar bekletiyorlar, tansiyonunuzu takip ediyorlar herhangi bir durum oluşmaması için. Fakat ben o kısımları hiç hatırlayamıyorum. Gözlerimi açıp kendime geldiğimde tek hatırladığım annemin ‘’ Gözde ameliyatın çok güzel geçti, çok güzel geçti’’ demesiydi.

Herhalde 1-2 saat daha uyuduktan sonra tamamen uyandım. Kendimi hiç ameliyat olmuş gibi hissetmiyordum. Sanki mideme hiçbir şey yapılmamış gibi hissediyordum. Hiç ağrım yoktu. Allah’a çok şükür hastanede kaldığım 4 gün boyunca ve sonrasında mide ağrım, dikiş ağrım olmadı.

İlk gün tam anlamı ile bomba gibiydim. Narkozun devam eden etkisi ile ve elimin altında olan ağrı kesici butonu sayesinde keyfim yerindeydi. Ameliyattan 3-4 saat sonra yürüyüşlere başladım. Bu ameliyattan sonra bol bol yürümemiz gerekiyor; gaz sıkıntısını önlemek için. Neredeyse her saat başı tur attım diyebilirim. Onun dışında akciğerlerinizin açılması için 3 top denen aleti içinize çekip topları olabildiğince havada tutmanız gerekiyor. Bunu da hastane de kaldığım sürece ve eve geçtiğim de bir hafta kadar daha uyguladım.

İlk gün hiçbir şey içmedim. Zaten canımda istemedi. İkinci gün geldiğinde yeni hayatımın ilk günü başlamıştı aslında… Tüp mide ameliyatında doktorlar ameliyat olduğunuz günü değil de ikinci günü ilk gün olarak sayıyorlar. İkinci gün hiç de ilk gün gibi değildi…

Gaz sancılarım başladı. Hafif ağrılar, halsizlik başladı. Ben en büyük sıkıntıyı 3 gün süren gaz sancılarımdan dolayı yaşadım. Devamlı yürümeme rağmen sol omzumda ve kalbimde sancılar oldu. Ben hayatımda böyle can yakan nefes kesen batmalar yaşamadım. Defalarca soluğum kesilir gibi oldu. Bu bıçak saplanması gibi ağrılar hiç geçmeyecek sandım… Geçiyormuş tabi. Anlattığım gaz sancılarım dışında başka bir sıkıntım olmadı çok şükür.

Yanlış hatırlamıyorsam ikinci gün elma suyu, su, et suyu geldi. Bunlardan içmeye başlamam gerekiyordu. 5 dakika da bir yudum şeklinde içmem gerektiği söylendi. 2. Günün sabahı kaçak testi yapıldı. Kaçak testinde içilen ilaçlı sıvı ile ilgili tüp mide ameliyatı olmuş bir bayanın yazısını okumuştum ve kötü etkilenmiştim. O neden kaçak testine ağlayarak gittim. Canım yanacak diye. Ameliyata ne kadar rahat girdiysem bu teste o kadar tedirgin ve korkarak girdim. Röntgenin önüne aldılar beni ve 3-4 defa o sıvıyı çok yavaşça içirdiler bana. Karşımda duran ekrandan sıvının içimden nasıl süzüldüğünü görebiliyordum. Çok değişik bir duyguydu. Korkulacak bir şey var mıymış derseniz tabi ki de hayır. Her okunana inanmamak, her denilene kulak asmamak bu süreçte sizin lehinize olur bunu unutmayın. Çünkü ameliyat öncesi ve sonrası çok hassas bir dönemde oluyorsunuz. Sadece kendi inandıklarınıza ve doktorunuza odaklanın. Başka insanların olumsuz yorumlarına değer vermeyin lütfen.💕

O güne dair ikinci bombamsa yine yalan yanlış bilgilerden kaynaklı oldu. Kaçak testi bitince ben başladım ağlamaya. Ben hiçbir şey hissetmiyorum. Niye ağrım yok. Hocam siz benim midemi az aldınız diye.😌 Hocam da başladı gülmeye. Gel dedi buraya. Röntgeni açtı ve beni yeni minik midemle tanıştırdı. Bir de ne göreyim, midem kalmış 2 parmak boyutunda… Gözlerime inanamadım ve çok mutlu oldum tabi. Senin kilon çok değil, mideni az alırlar gibi şeyler söyleyenler olursa size de lütfen itibar etmeyin. İkinci gün de bu şekilde bitti.

3. günde artık totalde 6 bardak sıvı içmem gerekiyordu. Zaman tuta tuta annemin de desteği ile 6 bardağı içmeyi başardım. Sırtımda devam eden gaz sancılarım dışında hiçbir sıkıntım yoktu. Son gün yani çıkış yapacağımız gün her şeyim kontrol edildi. Yeterli suyu içebildiğim için doktorlarım çıkış yapmama izin verdiler. Daha sonra diyetisyenim geldi ve bize yapmamız gerekenleri anlattı. Ve hastane sürecim son buldu.

Ben ameliyatımı Fulya Acıbadem Hastanesinde oldum. 4 gün boyunca benim ile ilgilenen hemşirelerin hepsi çok ilgili ve anlayışlıydı. Allah’a çok şükür çok başarılı bir ameliyat ve hastane süreci geçirdim. Şuan 1. Ayım bitti bile. Bir sonraki postta da hastaneden eve geçtiğim süreci sizlerle paylaşırım inşallah.

Tekrardan görüşmek üzere. Allah’a emanet olun. Çok sevgiler.💝

Bana ulaşabileceğiniz adresler;

İnstagram - @gozdetellioglu

Mail – gozdeninatolyesi@gmail.com